Moxa lecznicze cygaro ziołowe

Moksoterapia, nazywana również moksowaniem lub termopunkturą, to metoda leczenia wywodząca się z Tradycyjnej Medycyny Chińskiej. Jej nazwa bierze się od wykorzystywanej w jej zabiegach moksy, zwanej leczniczym cygarem ziołowym, czyli suszonych ziół, które paląc się służą do ogrzewania chorych, bolących czy desfunkcyjnych punktów.

Swoją nazwę, zabieg zawdzięcza roślinie Artemisia moxa (to od tego słowa pochodzi termin „moksa”), z której sporządza się cygara ziołowe służące ogrzewaniu punktów na ciele. Dobrze specyfikę tej metody oddaje nazwa „termopunktura” pochodząca podobnie jak nazwa akupunktura, od łacińskiego słowa punctura czyli „nakłuwanie” oraz przedrostka termo - oznaczającego temperaturę czy oddziaływanie termiczne na tkanki ustroju.

Moksoterapia jest jednym z podstawowych zabiegów Tradycyjnej Medycyny Chińskiej,  według której, stymulacja termiczna punktów akupunkturowych czy bolących ma działać bezpośrednio na poziomie skóry, tkanki podskórnej oraz mięśni, a także działać pośrednio na układ kostno-stawowy, immunologiczny i na organy wewnętrzne.

Do wykonania zabiegu moksy potrzebne jest cygaro długości 20 cm i średnicy 1,5 cm. Przygotowuje się je z liści rośliny Artemisia moxa lub Artemisa mogusa oraz piołunu chińskiego. Głównym jednak składnikiem moksy jest bylica pospolita (Artemisia vulgaris L.), w języku chińskim znana pod nazwą Ai ye, a w języku japońskim pod nazwą mogusa. Bylica pospolita to roślina z rodziny astrowatych, występująca w Europie oraz znacznych częściach Azji, Algierii i Tunezji i w Ameryce Północnej . Występuje także w Polsce, jako roślina pospolita. Bylica pospolita od wieków wykorzystywana jest w medycynie jako roślina lecznicza. Zawiera w swoim składzie olejki eteryczne, żywicę i gorycz. W wierzeniach Słowian uchodziła za roślinę magiczną, mającą chronić domowników. 

Główną zaletą tej rośliny jest jej duża dostępność oraz to, że posiada wąski temperaturowy przedział spalania, co oznacza, że temperatura palącej się moksy nie zmienia się zasadniczo w trakcie zabiegu co jest bardzo istotne, aby właściwie oddziaływać na bolące punkt.

Zanim zabiegowiec wykona pierwszą moksę, przeprowadza wywiad, ogląda pacjenta, bada mu puls na tętnicy grzbietowej i wyznacza punkt na stopie, który będzie ogrzewał. W przypadku halluksa jest to wysunięta pierwsza głowa kości śródstopia.

Są to punkty aktywne biologicznie, zgodnie z medycyną wschodu tu znajdują się zakończenia kanałów energetycznych meridianów, często są to punkty akupunkurowe. Akupunktura i moksowanie były często łączone w celu osiągnięcia lepszych efektów leczniczych lub znieczulających.
Pobudzanie właściwych punktów ciepłem ma na celu udrożnienie kanałów energetycznych, żeby energia życiowa Qi mogła swobodnie przepływać przez organizm.

Przykładanie czy przybliżanie rozżarzonego ziela do skóry przynosi efekt leczniczy dzięki działaniu gorąca, które rozszerza naczynia krwionośne i powoduje szybszy obieg krwi.

W czasie zabiegu moksowania ze spalającej się rośliny uwalniają się też różne związki chemiczne o właściwościach przeciwskurczowych i przeciwbólowych, które wnikają przez skórę.

Dawniej, w północnych Chinach, zabiegi moksowania były stosowanie do uśmierzania bólów reumatycznych czy kręgosłupa. Wtedy punkty na skórze były po prostu przypalane. Dzisiaj obszary stymulowanie są ogrzewane. Gorące szczapy zastąpiono liśćmi zrolowanymi w kształt cygara. Liście te pochodzą z różnych roślin takich jak morwa, imbir, piołun, tojad czy bylica pospolita.

Dojrzewanie to jeden z etapów produkcji oryginalnej chińskiej moksy.

Moksa dymna

Proces jej przygotowywania zaczyna się od zebrania liści. Po ususzeniu liście są na tyle kruche, że same kruszą się w palcach. Wówczas są one rozdrabniane, a następnie rozcierane w moździerzach. Zazwyczaj tak roztarty proszek przesypuje się następnie przez sita, dzięki czemu uzyskuje się oczyszczoną, suchą mieszankę ziołową. Uzyskany w ten sposób roślinny susz układa się w specjalnych kadziach, w których przebiega właściwy proces dojrzewania moksy. Liście roślin są rozdrabniane i zawinięte w specjalny papier. Istotny jest również proces dojrzewania moksy. Dojrzewająca moksa nasyca się olejkami eterycznymi sączącymi się z tych roślin, dzięki czemu moksa przejmuje ich właściwości i uzyskuje swój charakterystyczny, intensywny zapach. Im dłuższy okres dojrzewania moksy, tym wyższa jej jakość i silniejsze jej działanie. Na podstawie czasu przez jaki moksa dojrzewała dzielimy ją na na moksę zwykłą, pięcioletnią i „złotą moksę” [1].

Ze względu na długość okresu dojrzewania moksa zwyczajna, dojrzewa zazwyczaj przez okres od pół do półtora roku. Jest to standardowy czas, w którym „wata” zdąży nasączyć się olejkami eterycznymi ziół. Moksa tego typu jest najpopularniejsza, najczęściej występująca.

Kiedy się pali, trzymana jest nad punktem, który ma być ogrzewany lub przykłada się do skóry, usuwając dostatecznie wcześnie, aby skóry nie przypalić. Takie cygaro moksy pali się około 5 -10 minut.

Wyróżniamy moksę dymną i bezdymną. W terapii na halluksy stosowana jest dymna.

Technika wykonania metody moxy:

1. Zabiegowiec trzyma w ręce cygaro jak długopis i albo rytmicznie zbliża i oddala gorącą końcówkę od skóry (metoda dziobiąca), albo trzyma żarzący się koniec cygara 2-3 cm nad skórą i wykonuje ruchy w przód i do tyłu (metoda prasująca). Stosowana jest również tonifikacja. W celu tonifikacji czyli pobudzenia w moksoterapii stosuje się technikę nagrzewania stabilnego. Polega ona na umieszczeniu moksy w takiej odległości od skóry, aby pacjent odczuwał gorąco. Moksę trzymamy nieruchomo nad punktem nieprzerwanie przez co najmniej 3-5 minut, ale jeśli chcemy zwiększyć intensywność zabiegu, wówczas możemy trzymać ją dłużej.

Zabieg wykonany metodą prasującą uspokaja, a dziobiącą – pobudza. Po zabiegu można nałożyć odciążenie. https://www.youtube.com/watch?v=wPaAAmI_THk

Aby moxa pomogła, zwykle trzeba poddać się serii kilku zabiegów.

Wygaszacz do moksy

Wskazania w profilaktyce:
- zmęczenie

- stany depresyjne
- spadek odporności
- bezsenność, stres
- kłopoty z koncentracją
- kłopoty z pamięcią

Wskazania lecznicze:
- bóle mięśni i stawów

- nerwobóle

- reumatoidalne zapalenie stawów

-  zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa
- stany zapalne stawów
- problemy trawienne (biegunki, zaparcia)
- niektóre zmiany skórne
- halluksy

Moksa ma mieć również działanie regenerujące i odmładzające oraz ma przyczyniać się do wydłużania życia.

Przeciwwskazania:
- ciąża , miesiączka
- nadciśnienie tętnicze
- choroby psychicznie
- częstoskurcz serca
- ostre stany zapalne skóry
- gorączka

Jest to jedna z wielu ludowych terapii, które przywędrowały z Dalekiego Wschodu.
Nie spełnia standardów medycyny europejskiej. Nie ma naukowych podstaw uzasadniających potencjalne działanie, choć efekty terapeutyczne mogą być skutkiem oddziaływania ciepłem.

Po wykonanym zabiegu pacjent już od następnego dnia może w domu co wieczór przez 30 sekund ogrzewać chore miejsce zapaloną moksą. Na cykl leczniczy składa się zwykle do 3 zabiegów.

Leczenie moksą najczęściej wykonuje się latem, ze względu na konieczność noszenia otwartego obuwia, nieuciskającego bezpośrednio leczonego miejsca, choć stosowana jest o każdej porze roku. Skuteczność zabiegu zależna jest od indywidualnej wrażliwości organizmu.

Link do technik moksowania i rodzaje

https://www.youtube.com/watch?v=Aaxd3qMy28g&list=TLPQMTgwNTIwMjBK6FFbDvNUfw&index=2

---

[1] Źródło: https://tcmblog.pl/moksoterapia/dojrzewanie-moksy/